Ik bemoei niet

Met emoties jongleren, das wat ik vaak deed en altijd denken, hoe zou het zijn om daar mee te stoppen?

Des te stiller ik ben, des te ontvankelijker ik ben. Stil zijn is eigenlijk het enige wat nodig is en dan neemt het Andere het over, die verandert mij dan van binnenuit, dat hoef ik niet te doen, dat kan ik niet eens zelfs. Ik, als denk en voel ding ben tamelijk machteloos. Ik kan hoogstens in de weg zitten.

Wat kan ik leren? Dat wat ik ben! Ik blijf zoeken in het objectgericht den ken en dan blijft er een binnen/buiten situatie. Verhuis ik van de aandacht in mijn hoofd, daar waar sprake is van denken/voelen, naar de ruimte daaromheen. Daar ervaar ik een stilte, een aanwezigheid, een Zijn en toen ik daarin kon verblijven, wonen, kwam ik erachter dat dat alles in zich heeft waar ik in de wereld naar op zoek was. Normaal zit mijn aandacht gevangen in het gebied van denken/voelen, dat wat ik de geest noem. Vanuit die geest ontstaan alle ideeën en standpunten. Daar probeer ik het dusdanig te organiseren dat het daar prettig wordt, dat organiseren betekent meestal zoeken naar plezier en het vermijden van pijn. Ik werd mij bewust, dat die bewegingen tot de geest behoren en dat ik MEER ben dan alleen die geest. Daar ontstond de verschuiving van ik ben denken/voelen naar ik ken denken/voelen. Dat was het dus! Daar was de interesse geboren om vrij te zijn. Voordat ik met non-dualiteit kennis maakte, was ik nog volledig geïdentificeerd met het ik, met mij als persoon. Ik dacht dat ik dat was. Daarvanuit keek ik naar de wereld, dat was mijn referentiekader. Op het moment dat ik wakker werd, ontstond er de verschuiving dat ik er al was voordat mijn denken en voelen ontstond en dat ik er ook nog ben als denken en voelen weer verdwijnen.

Die plek, die stilte, is het uitgangspunt van waaruit ik waarneem, een bewuste aanwezigheid, ik zie dat het gebeurt, er ontstaat een kennendheid van alle zaken die vanuit de geest opkomen en weer verdwijnen. Toen viel het kwartje dat de constructie van dat ik, denken/voelen, dat ik dat niet ben maar ken. Het is iets wat ik zie en niet want ik ben. Toen ontstond het inzicht dat het een aaneengesloten stroom van opkomende en verdwijnende emoties/gedachten zijn. Er is dus iets aanwezig wat getuige is van het komen en gaan van gedachten.

Het ik wil altijd wat. Het Zelf wil helemaal niets.
Totaal beschikbaar en op geen enkele manier willen dat er iets gebeurt

Ik bemoei niet

Deze theorie is mijn levenshouding geworden, het heeft mijn leven radicaal verandert. Wat ik van je vraag is om al datgene wat ik uitdraag, te onderzoeken voor je eigen leven. Neem mee wat je denkt te kunnen gebruiken en vergeet de rest.